۱. خصوصیات فیزیولوژیکی

دوندگان سرعت و استقامت از نظر فیزیولوژیکی تفاوت‌های قابل توجهی دارند. دوندگان سرعت، مانند دونده‌های 100 متر، دارای نسبت بالاتری از فیبرهای عضلانی نوع II (فیبرهای سریع) هستند که به آن‌ها کمک می‌کند تا قدرت و سرعت بیشتری تولید کنند. این فیبرها برای فعالیت‌های کوتاه‌مدت و شدید بهینه هستند. در مقابل، دوندگان استقامت، مانند ماراتون‌ران‌ها، دارای فیبرهای نوع I (فیبرهای کند) بیشتری هستند که به آن‌ها کمک می‌کند تا انرژی را به‌طور پایدار برای مدت طولانی‌تری تأمین کنند. این تفاوت‌های فیزیولوژیکی بر عملکرد و الگوی تمرینی هر گروه تأثیر می‌گذارد.
۲. متابولیسم انرژی

نوع متابولیسم انرژی در دوندگان سرعت و استقامت نیز متفاوت است. دوندگان سرعت بیشتر از سیستم انرژی آناروبیک (بدون اکسیژن) استفاده می‌کنند که به آن‌ها اجازه می‌دهد در مدت زمان کوتاه‌تری انرژی بیشتری تولید کنند. این سیستم متابولیک باعث می‌شود که آن‌ها به سرعت خسته شوند. اما دوندگان استقامت عمدتاً از سیستم هوازی (با اکسیژن) بهره می‌برند که به آن‌ها اجازه می‌دهد انرژی را به‌طور مداوم برای مدت طولانی تأمین کنند. این تفاوت در متابولیسم انرژی بر استقامت و توانایی هر گروه برای حفظ سرعت در طول زمان تأثیر می‌گذارد.
۳. الگوهای تمرینی

الگوهای تمرینی دوندگان سرعت و استقامت به‌طور قابل‌توجهی متفاوت است. دوندگان سرعت معمولاً بر روی تمرینات قدرتی و سرعتی تمرکز می‌کنند، شامل تمرینات کوتاه و شدید با فاصله‌های استراحت طولانی. این نوع تمرینات به آن‌ها کمک می‌کند تا قدرت و سرعت خود را افزایش دهند. در مقابل، دوندگان استقامت به تمرینات طولانی‌مدت با شدت متوسط می‌پردازند که شامل دویدن‌های طولانی و تمرینات هوازی است. این نوع تمرینات به بهبود ظرفیت قلبی-عروقی و استقامت عضلانی آن‌ها کمک می‌کند.
۴. تأثیرات روانی

تأثیرات روانی نیز در دوندگان سرعت و استقامت متفاوت است. دوندگان سرعت معمولاً با فشار بیشتری برای رسیدن به زمان‌های سریع‌تر مواجه هستند و این ممکن است منجر به استرس و اضطراب بیشتری شود. آن‌ها باید در شرایط رقابتی بسیار سریع عمل کنند و این فشار می‌تواند بر عملکرد آن‌ها تأثیر بگذارد. از سوی دیگر، دوندگان استقامت معمولاً بر روی هدف‌های بلندمدت تمرکز می‌کنند و فشار کمتری برای هر مسابقه خاص احساس می‌کنند. این رویکرد می‌تواند به کاهش استرس و افزایش لذت از دویدن کمک کند.
۵. تغذیه و ریکاوری

تغذیه و روش‌های ریکاوری نیز برای دوندگان سرعت و استقامت متفاوت است. دوندگان سرعت به‌طورکلی به پروتئین بیشتری برای بازسازی عضلات نیاز دارند و باید از کربوهیدرات‌های سریع و غذاهای پرکالری استفاده کنند. این نیاز به تغذیه باعث می‌شود که آن‌ها به مصرف مکمل‌ها و غذاهای خاص توجه بیشتری داشته باشند. در مقابل، دوندگان استقامت به کربوهیدرات‌های پایدار و انرژی‌زا نیاز دارند که به آن‌ها کمک می‌کند تا در طول مسابقات طولانی انرژی خود را حفظ کنند. ریکاوری پس از تمرین نیز برای هر گروه متفاوت است و شامل استراحت و روش‌های خاص برای بهبود عملکرد می‌شود.